Frank Jansen had een visioen: een losbandig leven leiden en dan op zijn hoogtepunt sterven. Pure seks-drugs and Rock’n roll. 20 jaar geleden was het zover : het buitenste lijntje van zijn parapente bleef achter een takje haken en Frank stortte neer en brak zijn rug. 

​

Meteen werd er een nieuw doel gesteld: vechten tegen de rolstoel. De verlamming was complex maar met zijn achtergrond als civiel-ingenieur en zijn anderhalve rechterhand kwam hij een heel eind: Ortheses werden eigenhandig aan zijn verlamde onderbenen aangepast en na wat medisch zelf-onderzoek kwam hij tot de conclusie dat zijn kapotte rechterenkel nog te opereren was. Het operatieplan had hij al snel klaar, de zesde chirurg hapte toe en fixeerde zijn enkel met een dikke schroef. Het aanspreken van andere spiergroepen zou de rest doen. 

​

Bomen snoeien, onderwaterhockey, het opzetten van permacultuur en intensieve fitness werd zijn therapie. Een fysiek erg beperkt mens die erg fysiek bezig moest zijn, Typisch Frank. 

 

vindingrijk of wispelturig ? 

​

Frank staat voor wispelturigheid. Een eigenschap die hem zowel  bewonderingswaardig als onuitstaanbaar maakt. Zijn leven is net als een ritje in de achtbaan, dat van de ene bocht in de andere overgaat. Van het in een bootje de wereld willen rondzeilen via het willen schrijven van zijn biografie tot het willen schermvliegen op wedstrijdniveau. 

Ondertussen moet er ook gewerkt worden. Iets wat hem niet goed af gaat (ook al heeft hij prima papieren). Of dat nu komt door zijn handicap of juist door zijn bevlogenheid is maar de vraag. Hij voelt zich in ieder geval geen ‘working class hero’. Daarom heeft hij zich bij zijn laatste werkgever maar ziek gemeld (of kwam het toch door het ondergewaardeerde werk?) 

​

Het arbeidsgeschil met zijn werkgever en de rechtszaak met het UWV maken het er niet makkelijker op. Maar als ik zijn woorden mag geloven liet de overheid hem destijds – toen hij aanklopte voor een invaliditeitsuitkering – ook vallen als een baksteen. Daarom is het nu ‘pay-back time’. 

​

Veel geld heeft hij echter niet nodig. Hij leeft klimaatneutraal, is bijna geheel zelfvoorzienend en is daarnaast ook nog eens ‘belastingtechnisch-creatief’. Hij ziet de omstreden uitkering dan ook eerder als een coulante afkoopregeling voor zijn ongebruikte talent. 

​

Frank heeft zich teruggetrokken in een oude boerderij op het noord limburgse platteland. In zijn ouderlijk huis (met aan de ene kant zijn moeder en aan de andere kant hemzelf) lijdt hij een geïsoleerd bestaan. Verder is hij niet mensenschuw, in tegendeel. Maar zijn heftigheid maakt passanten meestal niet tot blijvers. Behalve zijn bemoeizuchtige bejaarde moeder. Het in hoofdletters geschreven bordje op de voordeur ‘EERST KLOPPEN !’ spreekt voor zich. 

​

rots in de branding 

​

Het enige wat hem doet opleven in donkere tijden is zijn dochter Sara. Ook weer zo’n bijzonder iemand: super intelligent en met een groot emfatisch vermogen. Als zij er is (elke veertien dagen) is Frank vrij van pijn. Samen zijn ze dan ijverig in de weer met piano spelen, filosoferen, tuinieren, koken, noem maar op. Niet echte ‘vader-dochter-dingen’ maar dat maakt hem niet uit want hij ziet zichzelf meer als een nestor dan als een vader. Toch lijkt het wel naarmate Sara ouder wordt Frank steeds meer op haar begint te steunen. De komst van haar eerste vriendje is hem dan ook een doorn in zijn oog. 

 

documentaire-opzet 

​

Ruim 4 jaar wordt Frank Jansen gevolgd door documentairemaker Bart Coenders. Deze begon met filmen toen Frank nog middenin het revalidatieproces zat. En behoorlijk aan de grond. Toch zou en moest hij weer lopen. Voortdurend is de camera erbij: tijdens het intakegesprek met de chirurg, het ingipsen, bij de loopanalyse, het aanmeten van de ortheses etc, etc. Soms gebeurt dit door de deskundigen maar meestal door hemzelf. Bij het zien van al deze beelden vraag je je als kijker geregeld af wie nu eigenlijk de specialist is. 

 

Franks lichaam wordt langzaam maar zeker zijn kruis en wordt het de hele film door hem gedragen.
Maar dat deert hem niet omdat hij barst van wiskracht en energie. Of hij dit nu doet voor hemzelf of voor zijn dochter is voor hem niet relevant, als hij maar overeind blijft. 

Ondertussen gaat de film alle kanten op: emoties als hoop, misère, euforie, wijsheid en waanzin wisselen elkaar in sneltreinvaart af. Ze zijn net zo wispelturig als Frank.

Toch maakt hij van zijn nood een deugd. Alles bij wijze van experiment, want er moet wel een uitdaging inzitten. En als hij uitgevonden heeft hoe iets werkt is de lol er weer vanaf en wordt het tijd voor iets anders. 

​

Tenslotte gaat de camera nog mee tijdens het schermvliegen. Dat doet hij nog steeds, want als hij daar in de lucht hangt en weer even balanceert tussen leven en dood voelt hij zich vogelvrij. En heeft hij geen last meer van zijn handicap. 

De ‘Sky is the Limit’ wordt een documentaire over een onstuimige man. Een film over vallen en opstaan. En dan weer opnieuw vallen. Telkens weer, dag in dag uit. Of is de film toch meer een zoektocht naar het ontstaan van weerbarstigheid en miskenning?

​

​

                                    oplevering : nog onbekend , momenteel in productie 

                                    camera / montage : Bart Coenders